CHAPTER II HILDA COMES THE next morning after Robert Strafford had gone off to town to meet Hilda, Ben Overleigh went to his friend’s house and put everything in order, and after having paid special attention to the arrangement of his moustache, he set out to visit Miss Dewsbury, the deaf lady, intending, if possible, to coax her piano out of her. He was a great favourite of hers, and he was indeed the only person who was not thoroughly frightened of her. She was quite seventy years of age, but she had unending strength and vitality,[33] and worked like a navvy on her ranch, only employing a man when she absolutely must. And when she did employ any one, she mounted to the top of the house, and kept watch over him with an opera-glass, so that she might be quite sure she was having the advantage of every moment of his time. The boys in the neighbourhood often refused to work for her; for, as Jesse Holles said, it was bad enough to be watched through an opera-glass, but to have to put up with all her scoldings, and not be able to say a word of defence which could reach her, except through a trumpet—no, by Jove, that wasn’t the job for him! Also there were other complaints against her: she never gave any one a decent meal, and she never dreamed of offering anything else but skimmed[34] milk which people did not seem able to swallow. They swallowed the opera-glass and the trumpet and the scoldings and the tough beef, but when it came to the skimmed milk, they felt that they had already endured enough. So the best people in the valley would not work for Miss Dewsbury—as least, not willingly; and it had sometimes happened that Ben Overleigh had used his powers of persuasion to induce some of the young fellows to give her a few days’ help when she was in special need of it; and on more than one occasion, when he could not make any one else go to her, he had himself offered her his services. Thus she owed him some kindness; and moreover his courtliness and his gentle voice were pleasing to her. He was the only person, so she said,[35] who did not shout down the trumpet. And yet she could hear every word he uttered. This morning when he arrived at her house, she was vainly trying to hear what the butcher said, and the butcher was vainly trying to make himself understood. She was in a state of feverish excitement, and the butcher looked in the last stage of nervous exhaustion. “You’ve just come in time to save my life,” he said to Ben. “For the love of heaven, tell her through the trumpet, that beef has gone up two cents a pound, that she can’t have her salted tongue till next week, and that she has given me seven cents too little.” Then Ben of the magic voice spoke these mystic words through the trumpet, and the butcher went[36] off comforted, and Miss Dewsbury smiled at her favourite; and when he told her that he had come to ask a special favour of her, she was so gracious that Ben felt he would have no difficulty in carrying out his project. But when she understood what he wanted, things did not go so easily. To be sure, she did not use the piano, she said, but then that was no reason why any one else should use it for her. Ben stood waiting patiently until she should have exhausted all her eloquence, and then he stooped down, and quietly picked one or two suckers off a lemon-tree, and took his pruning-knife from his pocket, and snipped off a faded branch. After this, with quiet deliberation, he twirled his great moustaches. That settled the matter. [37]“You may have the piano,” she said, “but you must fetch it yourself.” Ben did not think it necessary to add that he had already arranged for it to be fetched at once, and he lingered a little while with her, listening to her complaint about the men she employed and about their laziness, which she observed through the opera-glass. Ben was just going to suggest that perhaps the opera-glass made the men lazy, when he remembered that he must be circumspect, and so he contrived some beautiful speech about the immorality of laziness; he even asked for a glass of skimmed milk, and off he cantered, raising his hat and bowing chivalrously to the old lady rancher. Before very long, her piano stood in Robert Strafford’s little house, and[38] Ben spent a long time in cleaning and dusting it. After he had finished this task, he became very restless, and finally went down to the workshop and made a rough letter-box, which he fixed on to a post and placed at the corner of the road leading up to his friend’s ranch. Two hours were left. He did a little gardening and watered the tiny grass-plot. He looked at the sky. Blue-black clouds were hovering over the mountains, obscuring some and trying to envelop others. “We are in for a storm,” he said. “It is making straight for this part from Grevilles Mountain. But I hope it won’t come to-night. It will be a poor welcome to Bob’s wife, though it’s about time now for the land to have a thorough good drenching.” [39]He looked at the pretty valley with its belt of trees, seen at its best from the hill where Robert’s house was built. At all times of the year, there was that green stretch yonder of clustering trees, nestling near the foothills, which in their turn seemed to nestle up to the rugged mountains. “Yes,” he said, as he turned away, “those trees make one home-sick for a wooded country. These wonderful ranges of mountains and these hills are all very well in their way, and one learns to love them tremendously, but one longs for the trees. And yet when Jesse Holles went north and came back again, he said he was glad to see the barren mountains once more. I wonder what the girl will think of it all, and how she will take to the life. The women suffer miseries of home-sickness.” [40]He stood thinking a while, and there was an expression of great sadness on his face. “My own little sweetheart would have pined out here,” he said softly; “I can bear the loneliness, but I could not have borne hers. Poor old Bob,” he said regretfully, “I almost wish he had not sent for her: it is such a risk in this land. I don’t wonder he is anxious.” He glanced again at the threatening clouds, and went back to the house, took off his coat, turned up his sleeves, and began the preparations for the evening meal. He laid the cloth, changed the flowers several times before they smiled to his satisfaction, and polished the knives and forks. He brought in some logs of wood and some sumac-roots, made a fire, and blew it up with the bellows. [41] “BEN LIT THE LANTERN, AND STATIONED HIMSELF OUTSIDE WITH IT.” [42] [43]Suddenly the frail little frame-house was shaken by a heavy gust of wind; and when the shock had passed, every board creaked and quivered. Nellie got up from her warm place near the fire, and stalked about uneasily. “Damnation!” said Ben. “The storm is working up. If they’d only come before it is any worse.” It was now seven o’clock and pitch dark. Ben lit the lantern, and stationed himself outside with it. The time seemed endless to him, but at last he heard the music of wheels, and in a few minutes the horse dashed up the hill, and Robert’s voice rang out lustily: “Here she is, Ben!” “Yes, here I am,” said Robert’s wife. “Just in time to escape the storm,”[44] said Ben, coming forward to greet her, and helping her out of the buggy. “I’ve been awfully anxious about you both. I’ll take the horse down to the barn, Bob, and then I’ll fly up to see about the dinner. Leave everything to me.” So whilst Ben was unhitching the horse, Robert led his wife into the little house, and he was transfigured with pride and pleasure when she glanced round and said: “Why, how cosy you’ve made it! And how cheerful the fire looks! And this dear dog ready to be so friendly. It looks like a real little home—doesn’t it?” In that one moment all Robert’s doubts and misgivings were set at rest, and when Ben hurried up from the barn, the husband and wife were kneeling down and toasting themselves[45] before the fire, the dog nestling up near them, and he heard Robert asking questions about the dear old country, and Hilda answering in a voice which struck on Ben’s sensitive ear as being somewhat harsh and strident. He had only time to glance hastily at her as, intent on serving up a dainty little dinner as quickly as possible, he passed into the kitchen. At last he brought it in triumphantly, hot steak cooked as only Ben knew how, and fried potatoes and chicken salad, and the most fragrant coffee. Finally, overcome with his exertions and his anxiety and his day’s working and waiting, with a sigh of relief he sank back in his chair and twirled his great moustaches. “You have been such a good friend to Bob,” said Hilda, smiling at him. “I know all about it.” [46]“No, no,” said Ben, with his easy grace, “I’ve only helped to get him through the time until you came out to him. The poor wretch needed cheering up. But he does not look much like a poor wretch now.” “No, indeed,” laughed Robert, “and I don’t feel like one.” “You’ve often been a great anxiety to me,” said Ben, turning to Hilda. “When the mails have been delayed and your letters have not come at their appointed minute, then I have had to suffer. And once you were ill. During that period I was not allowed any peace of mind.” “In fact, you have had bad times on my account,” she said brightly. [47] “AND HE HEARD ROBERT ASKING QUESTIONS.” [48] “Well, I could not bear to see him suffer,” Ben said, laying his arm on Robert’s shoulder.[49] “He is a terrible fellow at taking things to heart. There is no doing anything at all with him.” “He has suffered quite unnecessarily,” Hilda answered, with that peculiar harsh ring in her voice which again jarred on Ben’s sensitiveness. “I am one of the strong ones of the earth.” And she looked it. Though tired after the long journey from England, she had the appearance of being in excellent health. Her complexion was dark, and her eyes were brown, but without any softness in them. She was decidedly good-looking, almost beautiful indeed, and strikingly graceful of form and stature. But she impressed Ben as being quite unsympathetic, and all the time he was washing up the tea things and tidying the little kitchen, he found himself harping on this note alone. [50]And when he had said good-bye to Robert and Hilda, and was hurrying home on his pretty little mare Fanny, he gave vent, in his usual musical fashion, to a vague feeling of disappointment, and kept up a soft accompaniment of swearing to the howling of the wind. [51] CHAPTER III GROWING REGRETS IT was now three days since Hilda’s arrival; and the storm, which had been threatening for so long, had not yet broken loose. Like all the ranchers, Robert was anxious for a good deluge, but he was relieved that there was a little delay about it, for he wanted Hilda to enjoy a few days of outdoor life, and see all he had to show her on the ranch and in the garden. He seemed like a different man now that she had come out to him; and every tiny mark of appreciation which she gave, made him lift his head higher,[52] and encouraged him to step more firmly over the ground. The labour, the anxiety, and the risk of his enterprise were all forgotten in the intense pride and pleasure with which he showed her what he had been doing to ensure success. He told her, with quiet confidence in the ultimate truth of his words, that his lemons could not possibly be a failure. “You will hear many people say that there is no money in fruit-farming,” he said to her when he was taking her over the ranch and pointing out to her his pet trees. “But you need not be concerned about that. The big ranches often fail because they are too unwieldy, and some of the small ranches fail because they are not properly looked after, and because their owners have not enough capital to spend money on them, and[53] to wait patiently for a good return. But a ranch of twenty-five acres carefully tended in every particular cannot help being a success. Those are my best trees yonder. They are specially fine, and I expect to net two dollars a box on them next year. I can’t tell you how much care I have given to them, but you see for yourself that it was well worth while.” Hilda tried to make some appropriate remark, but the trees did not really arouse any interest in her: she was bitterly disappointed with them, for, in spite of all Robert’s letters telling her that the orchard was only in its infancy, she had expected to see great groves of trees covered with lemons and oranges. And really until one learns to take a delight in the quick growth, one may well feel disappointment and perhaps[54] contempt. Some amusing criticisms, with a spice of derision in them, rose to her lips, but she managed to shut them off, and followed her husband silently up the trail which led to his reservoir, on which he set great store. “Yes,” he said, “this is a thoroughly satisfactory piece of work. It cost a good deal of money and labour, but it is splendidly strong. In this dry land, it is such an immense advantage to be able to store water.” Hilda praised the reservoir, and suggested they should grow some trees there. “Yes, indeed,” Robert said eagerly, “we will have trees everywhere, and you shall choose them and settle where they are to be planted.” “Why didn’t you plant some shade trees at once?” she asked.[55] “The whole place is so terribly bare. I could not have believed that such a barren spot existed anywhere outside a desert.” Robert’s face fell, and Hilda added quickly: “But these are grand old mountains around us, and I daresay one gets accustomed to the bareness.” “Oh, yes,” he answered, “and in time one almost learns to think it beautiful.” “Beautiful, no,” she replied decidedly, “but perhaps tolerable.” “Every day,” he said, almost pleadingly, “you will see a difference in the scenery. If we have some more rain, as we shall do shortly, you will see the green springing up everywhere. The most dried-up-looking corner will suddenly become jewelled with wild-flowers.[56] In about three weeks’ time that little hill yonder above our ranch will be covered with scented yellow lilies. Down in the valley you will find green enough to satisfy the hungriest eye, and up on the mountains where you must go on horseback, the brushwood is coming on splendidly, and all sorts of lovely flowers and shrubs are springing up. And there you will have a grand view of the surrounding mountains, and the Pacific. You will even feel the sea-breeze, and at times you will hear the sound of the waves.” He paused for a moment, and Hilda said brightly: “I shall enjoy the riding immensely. Can I begin soon?” “At once,” he answered proudly again. “Come and make friends with Bessie, and see the side-saddle[57] which I bought for you the other day. It’s a Mexican one, and I think it is the safest for this country.” He had taken thought for her in every way, and she could not but notice it and be grateful for it; and as the days went on, she grew more conscious of the evidences of his kindness, and all the more anxious to do her part conscientiously. She threw herself into work to which she had been totally unaccustomed all her life, and for which she had no liking; but because she had a strong will and a satisfaction in doing everything well, she made astonishing progress, illustrating the truth sometimes disputed by ungenerous critics, that a good groundwork of culture and education helps and does not hinder one in the practical and unpoetical things of life.

KAPITULLI II HILDA VJEN Të nesërmen në mëngjes pasi Robert Strafford kishte shkuar në qytet për të takuar Hildën, Ben Overleigh shkoi në shtëpinë e mikut të tij dhe vendosi gjithçka në rregull dhe pasi i kushtoi vëmendje të veçantë rregullimit të mustaqeve të tij, ai u nis për të vizituar Miss Dewsbury, zonjë e shurdhër, me qëllim që, nëse është e mundur, të nxirrte pianon nga ajo. Ai ishte një i preferuari i saj i madh, dhe ai ishte me të vërtetë i vetmi person që nuk ishte plotësisht i frikësuar prej saj. Ajo ishte plot shtatëdhjetë vjeç, por kishte forcë dhe vitalitet të pafund[33] dhe punonte si një marinë në fermën e saj, duke punësuar një burrë vetëm kur ajo duhej absolutisht. Dhe kur ajo punësonte dikë, hipi në majë të shtëpisë dhe e ruante me një gotë opere, në mënyrë që të ishte plotësisht e sigurt se po përfitonte nga çdo moment i kohës së tij. Djemtë e lagjes shpesh refuzonin të punonin për të; sepse, siç tha Jesse Holles, ishte mjaft e keqe të shikoheshe me një gotë opere, por të duhej të duroje të gjitha qortimet e saj dhe të mos ishe në gjendje të thuash asnjë fjalë mbrojtëse që mund t'i arrinte asaj, përveçse përmes një borie. - Jo, pas Jove, kjo nuk ishte puna për të! Kishte edhe ankesa të tjera kundër saj: ajo kurrë nuk i dha askujt një vakt të mirë dhe nuk ëndërronte të ofronte diçka tjetër përveç qumështit të skremuar[34] të cilin njerëzit nuk dukeshin në gjendje ta gëlltisnin.Ata gëlltitën gotën e operës dhe borinë, sharjet dhe viçin e fortë, por kur erdhi puna te qumështi i skremuar, ata ndjenë se tashmë kishin duruar mjaftueshëm. Pra, njerëzit më të mirë në luginë nuk do të punonin për zonjushën Dewsbury-në të paktën, jo me dëshirë; dhe ndonjëherë kishte ndodhur që Ben Overleigh kishte përdorur fuqinë e tij të bindjes për të nxitur disa nga shokët e rinj që t'i jepnin ndihmë disa ditësh kur ajo kishte nevojë të veçantë për të; dhe në më shumë se një rast, kur ai nuk mundi të bënte askënd tjetër të shkonte tek ajo, ai vetë i kishte ofruar asaj shërbimet e tij. Kështu ajo i detyrohej atij njëfarë mirësie; dhe për më tepër mirësjellja e tij dhe zëri i tij i butë i pëlqenin asaj. Ai ishte i vetmi person, kështu tha ajo, [35] që nuk i bërtiti borisë. E megjithatë ajo mund të dëgjonte çdo fjalë që ai thoshte. Sot në mëngjes, kur ai mbërriti në shtëpinë e saj, ajo më kot po përpiqej të dëgjonte atë që tha kasapi, dhe kasapi më kot po përpiqej të kuptonte veten. Ajo ishte në një gjendje eksitimi të ethshëm dhe kasapi dukej në fazën e fundit të rraskapitjes nervore. "Ti sapo ke ardhur në kohë për të më shpëtuar jetën," i tha ai Benit."Për dashurinë e parajsës, thuaji asaj përmes borisë, se mishi i viçit është rritur dy cent për kile, se ajo nuk mund ta ketë gjuhën e saj të kripur deri javën tjetër dhe se më ka dhënë shtatë cent shumë pak." Pastaj Beni i zërit magjik i tha këto fjalë mistike përmes borisë, dhe kasapi u largua[36] i ngushëlluar dhe zonjusha Dewsbury i buzëqeshi të preferuarit të saj; dhe kur ai i tha asaj se kishte ardhur për t'i kërkuar një favor të veçantë asaj, ajo ishte aq e hirshme sa Ben ndjeu se nuk do të kishte vështirësi në realizimin e projektit të tij. Por kur ajo e kuptoi se çfarë donte, gjërat nuk shkuan aq lehtë. Sigurisht, ajo nuk e përdori pianon, tha ajo, por kjo nuk ishte arsye pse dikush tjetër ta përdorte për të. Beni qëndroi duke pritur me durim derisa ajo duhej të kishte shteruar gjithë elokuencën e saj, dhe më pas ai u përkul dhe zgjodhi në heshtje një ose dy pinjollë nga një pemë limoni, nxori thikën e krasitjes nga xhepi dhe preu një degë të venitur. Pas kësaj, me një mendim të qetë, ai rrotulloi mustaqet e tij të mëdha. Kjo e zgjidhi çështjen. [37] "Ju mund ta keni pianon," tha ajo, "por duhet ta merrni vetë." Beni nuk e mendoi të nevojshme të shtonte se ai kishte rregulluar që ta merrte menjëherë dhe mbeti pak me të, duke dëgjuar ankesën e saj për burrat që kishte punësuar dhe për dembelizmin e tyre, të cilën ajo e vëzhgoi gjatë operës. - xhami.Beni thjesht do të sugjeronte se ndoshta xhami i operës i bënte burrat dembelë, kur kujtoi se duhet të ishte i kujdesshëm dhe kështu shpiku një fjalim të bukur për imoralitetin e dembelizmit; ai madje kërkoi një gotë qumësht të skremuar, dhe u largua, duke ngritur kapelën e tij dhe duke u përkulur me kalorësi ndaj fermeres plakë. S'kaloi shumë, pianoja e saj qëndroi në shtëpinë e vogël të Robert Strafford-it dhe[38] Ben kaloi një kohë të gjatë duke e pastruar dhe pastruar atë. Pasi mbaroi këtë detyrë, ai u bë shumë i shqetësuar dhe më në fund zbriti në punishte dhe bëri një kuti letre të ashpër, të cilën e fiksoi në një shtyllë dhe e vendosi në cep të rrugës që të çon në fermën e mikut të tij. Dy orë kishin mbetur. Ai bëri pak kopshtari dhe ujiti parcelën e vogël me bar. Ai shikoi qiellin. Retë blu-zezë rrinin pezull mbi male, duke errësuar disa dhe duke u përpjekur të mbështjellin të tjerët. "Ne jemi në një stuhi," tha ai. “Po shkon drejt kësaj pjese nga Mali Grevilles. Por shpresoj se nuk do të vijë sonte. Do të jetë një mirëseardhje e dobët për gruan e Bobit, megjithëse ka ardhur koha që toka të ketë një larje të mirë të plotë.” [39]Ai vështroi luginën e bukur me brezin e saj të pemëve, e parë më së miri nga kodra ku ishte ndërtuar shtëpia e Robertit.Në çdo kohë të vitit, ekzistonte ajo shtrirje e gjelbër përtej pemëve të grumbulluara, të strehuara pranë ultësirës, ​​të cilat nga ana e tyre dukej se strehoheshin deri në malet e thepisura. "Po," tha ai, ndërsa u kthye, "ato pemë e bëjnë të sëmurë shtëpinë për një vend të pyllëzuar. Këto vargmale të mrekullueshme malesh dhe kodrash janë të gjitha shumë mirë në rrugën e tyre, dhe njeriu mëson t'i dojë jashtëzakonisht shumë, por dikush dëshiron shumë për pemët. E megjithatë, kur Jesse Holles shkoi në veri dhe u kthye përsëri, ai tha se ishte i lumtur që shihte edhe një herë malet shterpë. Pyes veten se çfarë do të mendojë vajza për të gjithë këtë, dhe si do ta marrë jetën. Gratë vuajnë vuajtjet e sëmundjes në shtëpi.” [40] Ai qëndroi duke menduar pak dhe në fytyrën e tij kishte një shprehje trishtimi të madh. "E dashura ime e vogël do të kishte rënë këtu," tha ai butë; “Unë mund ta duroj vetminë, por nuk mund ta mbaja të sajën. Plaku i gjorë Bob, - tha ai me keqardhje, - pothuajse do të doja të mos e kishte dërguar atë: është një rrezik i tillë në këtë tokë. Nuk pyes veten se ai është në ankth.” Ai i hodhi sërish sytë reve kërcënuese dhe u kthye në shtëpi, hoqi pallton, ngriti mëngët dhe filloi përgatitjet për darkën. Ai vendosi pëlhurën, i ndërroi lulet disa herë përpara se ato të buzëqeshnin me kënaqësi dhe i lëmonte thikat dhe pirunët.Ai solli disa trungje druri dhe disa rrënjë sumaku, ndezi zjarr dhe e hodhi në erë me shakull. [41] “BEN NDEZI FANERIN DHE SHQIPËROI VETË JASHTË ME TË.” [42] [43]Papritur, shtëpia e brishtë e vogël me kornizë u trondit nga një erë e fortë; dhe kur tronditja kaloi, çdo dërrasë kërciti dhe dridhej. Nelli u ngrit nga vendi i saj i ngrohtë pranë zjarrit dhe përndiqte me shqetësim. "Mallkim!" tha Beni. “Stuhia po funksionon. Nëse ata do të vinin vetëm përpara, është më keq.” Tani ishte ora shtatë dhe ishte errësirë. Ben ndezi fanarin dhe u vendos jashtë me të. Koha iu duk e pafund, por më në fund ai dëgjoi muzikën e rrotave dhe pas pak minutash kali u hodh në kodër dhe zëri i Robertit kumboi me epsh: "Ja ku është, Ben!" "Po, ja ku jam," tha gruaja e Robertit. "Sapo në kohë për t'i shpëtuar stuhisë," tha Beni, duke ardhur përpara për ta përshëndetur dhe duke e ndihmuar atë të dilte nga karroca. “Kam qenë jashtëzakonisht i shqetësuar për ju të dy. Do ta zbres kalin në hambar, Bob, dhe më pas do të fluturoj për të parë darkën.Më lini gjithçka mua.” Kështu, ndërsa Beni po zgjidhte kalin, Roberti e çoi gruan e tij në shtëpinë e vogël dhe ai u shpërfytyrua me krenari dhe kënaqësi kur ajo hodhi një vështrim rreth e qark dhe tha: “Pse, sa komode e keni bërë! Dhe sa i gëzuar duket zjarri! Dhe ky qen i dashur gati të jetë kaq miqësor. Duket si një shtëpi e vogël e vërtetë - apo jo? Në atë moment, të gjitha dyshimet dhe dyshimet e Robertit u qetësuan dhe kur Beni doli me nxitim nga hambari, burri dhe gruaja u gjunjëzuan dhe po bënin dolli[45] para zjarrit, qeni u fole pranë tyre dhe ai dëgjoi Roberti duke bërë pyetje për vendin e dashur të vjetër dhe Hilda duke u përgjigjur me një zë që i ra në veshin e ndjeshëm Benit si disi e ashpër dhe e ashpër. Ai kishte vetëm kohë për t'i hedhur një vështrim me nxitim, ndërsa, me qëllim që të shërbente një darkë të shijshme sa më shpejt që të ishte e mundur, ai kaloi në kuzhinë. Më në fund ai e solli triumfalisht, biftek i nxehtë i gatuar siç dinte vetëm Beni, dhe patate të skuqura dhe sallatë pule, dhe kafeja më aromatike. Më në fund, i mposhtur nga sforcimet dhe ankthi i tij dhe nga puna dhe pritja e ditës së tij, me një psherëtimë lehtësimi u zhyt në karrige dhe rrotulloi mustaqet e tij të mëdha. "Ti ke qenë një mike e mirë për Bobin," tha Hilda, duke i buzëqeshur."Unë di gjithçka për të." [46] "Jo, jo," tha Beni, me hirin e tij të lehtë, "Unë e kam ndihmuar vetëm për ta kaluar atë gjatë kohës derisa ti dolët tek ai. I mjeri i mjerë kishte nevojë për brohoritje. Por ai nuk duket shumë si një i mjerë tani.” "Jo, me të vërtetë," qeshi Roberti, "dhe unë nuk ndihem si i tillë." "Ju keni qenë shpesh një ankth i madh për mua," tha Beni, duke u kthyer nga Hilda. “Kur postat janë vonuar dhe letrat tuaja nuk kanë ardhur në momentin e caktuar, atëherë më është dashur të vuaj. Dhe dikur ishe i sëmurë. Gjatë asaj periudhe nuk më lejohej asnjë qetësi shpirtërore.” "Në fakt, ju keni pasur momente të këqija për llogarinë time," tha ajo me shkëlqim. [47] "DHE AI DËGJOI ROBERTIN duke bërë pyetje." [48] "Epo, nuk mund ta duroja ta shihja atë duke vuajtur," tha Beni, duke vendosur krahun e tij mbi shpatullën e Robertit.[49] “Ai është një shok i tmerrshëm që i merr gjërat në zemër. Nuk mund të bëhet asgjë me të.” "Ai ka vuajtur fare të panevojshme," u përgjigj Hilda, me atë tingull të veçantë të ashpër në zërin e saj, i cili përsëri tronditi ndjeshmërinë e Benit. "Unë jam një nga më të fortët e tokës." Dhe ajo e shikoi.Ndonëse e lodhur pas udhëtimit të gjatë nga Anglia, ajo dukej se ishte me shëndet të shkëlqyer. Lëkura e saj ishte e errët dhe sytë e saj kafe, por pa asnjë butësi në to. Ajo ishte padyshim e bukur, pothuajse e bukur me të vërtetë, dhe jashtëzakonisht e hijshme për nga forma dhe shtat. Por ajo i bëri përshtypje Benit se ishte shumë jodashamirës dhe gjatë gjithë kohës që ai po lante gjërat e çajit dhe po rregullonte kuzhinën e vogël, ai e gjeti veten duke u përkulur vetëm me këtë shënim. [50]Dhe kur i tha lamtumirë Robertit dhe Hildës dhe po nxitonte për në shtëpi me pelën e tij të vogël Fanny, ai shprehu, në mënyrën e tij të zakonshme muzikore, një ndjenjë të paqartë zhgënjimi dhe vazhdoi një shoqërim të butë. të betimit për ulërimën e erës. [51] KAPITULLI III RRITJA E PËSHDHJEVE Kanë kaluar tre ditë nga ardhja e Hildës; dhe stuhia, e cila ishte kërcënuar për kaq shumë kohë, ende nuk ishte shkëputur. Si të gjithë fermerët, Roberti ishte në ankth për një përmbytje të mirë, por ai u qetësua që kishte një vonesë të vogël për këtë, sepse donte që Hilda të shijonte disa ditë jetë në natyrë dhe të shihte gjithçka që kishte për t'i treguar në fermë. dhe në kopsht. Ai dukej si një burrë tjetër tani që ajo i kishte dalë; dhe çdo shenjë e vogël vlerësimi që ajo jepte, e bënte atë të ngrinte kokën më lart,[52] dhe ta inkurajonte të shkelte më fort mbi tokë.Puna, ankthi dhe rreziku i sipërmarrjes së tij u harruan të gjitha në krenarinë dhe kënaqësinë e madhe me të cilën ai i tregoi asaj se çfarë kishte bërë për të siguruar sukses. Ai i tha asaj, me besim të qetë në të vërtetën përfundimtare të fjalëve të tij, se limonët e tij nuk mund të ishin një dështim. "Do të dëgjoni shumë njerëz që të thonë se nuk ka para në kultivimin e frutave," i tha ai kur po e merrte në fermë dhe i tregonte asaj pemët e tij shtëpiake. “Por ju nuk duhet të shqetësoheni për këtë. Fermat e mëdha shpesh dështojnë sepse janë shumë të pafuqishëm, dhe disa nga fermat e vogla dështojnë sepse nuk kujdesen siç duhet dhe sepse pronarët e tyre nuk kanë kapital të mjaftueshëm për të shpenzuar para për to, dhe[53] për të pritur me durim për një të mirë. kthehen. Por një fermë prej njëzet e pesë hektarësh e kujdesur me kujdes në çdo të veçantë nuk mund të mos jetë një sukses. Këto janë pemët e mia më të mira atje. Ata janë veçanërisht të mirë, dhe unë pres që të fitoj dy dollarë për një kuti vitin e ardhshëm. Nuk mund t'ju them se sa shumë kujdes u kam kushtuar atyre, por ju e shihni vetë se ia vlente.” Hilda u përpoq të bënte ndonjë vërejtje të përshtatshme, por pemët nuk ngjallën aspak interes për të: ajo ishte e zhgënjyer me to, sepse, pavarësisht nga të gjitha letrat e Robertit që i thoshin se kopshti ishte vetëm në fillimet e tij, ajo kishte pritur që të shikoni korije të mëdha pemësh të mbuluara me limon dhe portokall.Dhe në të vërtetë, derisa dikush të mësojë të kënaqet me rritjen e shpejtë, mund të ndiejë zhgënjim dhe ndoshta përbuzje[54]. Disa kritika zbavitëse, me një erëz talljeje në to, u ngritën në buzët e saj, por ajo arriti t'i mbyllte ato dhe e ndoqi të shoqin në heshtje deri te shtegu që të çonte në rezervuarin e tij, ku ai vendosi një vend të madh. "Po," tha ai, "kjo është një punë tërësisht e kënaqshme. Kushton shumë para dhe punë, por është jashtëzakonisht i fortë. Në këtë tokë të thatë, është një avantazh kaq i jashtëzakonshëm të jesh në gjendje të ruash ujë.” Hilda lavdëroi rezervuarin dhe sugjeroi që të rritnin disa pemë atje. "Po, me të vërtetë," tha Roberti me padurim, "ne do të kemi pemë kudo dhe ju do t'i zgjidhni ato dhe do të vendosni atje ku do të mbillen." "Pse nuk keni mbjellë disa pemë hije menjëherë?" pyeti ajo.[55] “I gjithë vendi është kaq tmerrësisht i zhveshur.Nuk mund ta kisha besuar se një vend kaq i shkretë ekzistonte diku jashtë shkretëtirës.” Robertit i ra fytyra dhe Hilda shtoi shpejt: "Por këto janë male të vjetra madhështore rreth nesh dhe guxoj të them që njeriu mësohet me zhveshjen." "Oh, po," u përgjigj ai, "dhe me kalimin e kohës njeriu pothuajse mëson ta mendojë bukur." "E bukur, jo," u përgjigj ajo me vendosmëri, "por ndoshta e tolerueshme". "Çdo ditë," tha ai, pothuajse me lutje, "do të shihni një ndryshim në peizazh. Nëse kemi pak më shumë shi, siç do të bëjmë së shpejti, do të shihni gjelbërimin të mbijë kudo. Këndi më i tharë do të bëhet befas i stolisur me lule të egra.[56] Pas rreth tre javësh, ajo kodër e vogël mbi fermën tonë do të mbulohet me zambakë të verdhë aromatike. Poshtë në luginë do të gjesh një gjelbërim të mjaftueshëm për të ngopur syrin më të uritur, dhe lart në malet ku duhet të shkosh me kalë, drurët e furçave po vijnë shkëlqyeshëm dhe lloj-lloj lulesh e shkurre të bukura po mbijnë. Dhe atje do të keni një pamje madhështore të maleve përreth dhe Paqësorit. Madje do të ndjeni flladin e detit dhe nganjëherë do të dëgjoni zhurmën e valëve.” Ai ndaloi për një çast dhe Hilda tha me shkëlqim: “Do ta shijoj pafundësisht kalërimin.A mund të filloj së shpejti?” "Menjëherë," u përgjigj ai përsëri me krenari. “Ejani të bëni miq me Besien dhe shikoni shalë anësore[57] që ju bleva një ditë më parë. Është meksikan dhe mendoj se është më i sigurti për këtë vend.” Ai kishte menduar për të në çdo mënyrë, dhe ajo nuk mund të mos e vinte re dhe të mos ishte mirënjohëse për të; dhe me kalimin e ditëve, ajo u bë më e vetëdijshme për provat e dashamirësisë së tij dhe gjithnjë e më shumë në ankth për të bërë pjesën e saj me ndërgjegje. Ajo u hodh në një punë me të cilën ishte krejtësisht e pamësuar gjatë gjithë jetës së saj dhe për të cilën nuk i pëlqente; por për shkak se kishte një vullnet të fortë dhe një kënaqësi për të bërë gjithçka mirë, ajo bëri një përparim të mahnitshëm, duke ilustruar të vërtetën e diskutuar ndonjëherë nga kritikët jobujarë, se një bazë e mirë e kulturës dhe arsimit ndihmon dhe nuk e pengon njeriun në gjërat praktike dhe jopoetike të jeta.