THE WOODS-RIDER CHAPTER I WRECK IN THE WOODS Leaning from his saddle, Joe Marshall looked into the cup that hung on the turpentine-tree. One side of the great long-leaf pine had been stripped of its bark to a height of three feet, leaving a tall, livid scar, sticky with resinous exudation. A thick layer of hardened gum crusted over its lower edge, and two tin gutters near the top carried the gummy oozings into the two-quart tin cup suspended from a hook driven into the tree. It was only March, but the weather had been unusually warm, and the gum was running in thin viscous threads imperceptibly slow, but the cup was half full of the sticky whitish mass. “I declare, we can begin dipping soon!” Joe said to himself, glancing around at the other pines, which were all similarly blazed and tapped. This was the best corner of the Burnam turpentine “orchard.” The trees that grew here were splendid long-leaf pines, shooting up straight as arrows almost a hundred feet before they broke into palm-like branches; and many of them were so large that the turpentine gatherers had been able to chip them on both sides, and hang two cups on them. For about two hundred yards this park-like growth lasted, where his horse’s feet trod silently on the thick layer of pine-needles; then a slight descent took him out into the open ground. The sunlight seemed blinding after the shade of the woods. The sky was hazily blue, radiating an intense heat. High overhead two buzzards soared in circles. The ground was a tangle of gallberry-bushes, and Joe rode through them by a trail that he followed daily on his rounds. From the gallberry flat it led down to a creek swamp, dense with titi and bay-trees and tangled with bamboo-vine, and it wound through this jungle across the creek itself. “Want to drink, Snowball?” said Joe, as the black horse showed an inclination to pause at the clear water; and while Snowball drank Joe dismounted and dashed water over his face and arms. It was unusually hot for March, even in southern Alabama, and from the look of the sky he judged that there might be thunder before night. Joe was one of Burnam’s three woods-riders, and it was his duty to keep his eye on the run of gum and the work of the negroes on a third of the big tract. As he rode on he encountered several of the “chippers” at work, making the regular enlargement of the blaze on the pine-bark; occasionally he found a tree neglected, and had to find the man in whose “furrow” it lay, reprimand him, and send him back; now and then he had to stop and readjust a cup that had become displaced. Once he found two negroes idling and swapping stories behind a thicket, and he sent them back to work with good-natured bullying, which they took with equal good nature. They understood Joe Marshall, and he understood them. He swung through the woods in a wide circle that would at last take him back to the camp. It was growing late in the afternoon, and most of the negroes were also straggling out of the woods. Provided they finished their furrow, they could leave when they pleased; but from the top of a ridge Joe caught sight of a chipper still at work, going at a fast trot from tree to tree. His clothes were ragged and there were not many of them; his arms were bare, and his black face streamed with perspiration. He carried a “turpentine-hack,” a tool very like a small pick with a keen, gouging end, and at each tree he ripped away with a skilful stroke another inch of the gummy bark at the top of the slash. “Seems to me you’re working mighty hard for a hot day, Sam,” Joe remarked as he rode up. The chipper threw back his head and laughed loudly. Sam was one of the “Marshall negroes.” His father had been a slave, owned by Joe’s grandfather, and Joe and Sam had both been born on the Marshall estate, before the place was broken up. They were about the same age and had played together as white and negro children will. Sam had been Joe’s lieutenant in many a hunting and fishing expedition, and when Joe had taken this place as woods-rider Sam had come as chipper in order to work in the woods with him. “Yes-suh, Mr. Joe!” he cried, “I shorely is hot, but I reckon de weather goin’ change, an’ I wants to finish my furrow. Jus’ you look down yander in de souf. What you reckon comin’ up dere, Mr. Joe?” “Thunderstorm, maybe,” said Joe, looking at the haze over the sky, and the coppery clouds low in the south, rising out of the Mexican Gulf. Sam looked too, intent, seeming to sniff the air, and his eyes looked suddenly wise and far-seeing, like a wild animal’s. “I dunno, suh. Some kind o’ storm, shore. Anyhow, I’s goin’ mek for camp soon’s I finish my few mo’ trees. Mr. Joe, you better ride back home.” “Oh, a thunderstorm won’t hurt us,” said Joe, laughing, and he rode on, intending to finish his usual round. He was anxious to give especial attention to his tract that day, for the next three days were to be a vacation. The other two wood-riders had agreed to look after his duties, and he was going to ride over to Uncle Louis’s plantation, ten miles south, to meet his cousins from Canada. He had never seen these cousins—Carl, Bob, and Alice Harman—children of his father’s sister who had married a Canadian, for they had never been south before, and he had never been north of Tennessee. Both their parents had been dead for some years. The three lived together, and, Joe understood, were in bee-keeping. It seemed to Joe an odd and shiftless sort of pursuit, especially in the land of snow and ice which he dimly conceived Canada to be. They had been in Alabama now for several weeks, and had been ten days at Uncle Louis’s place, where they were to remain till spring. Joe understood that they were looking for more bees, and he chuckled at the idea. He knew where there were at least a dozen bee-trees. “Reckon I can show ’em all the bees they want!” he reflected. He had planned great entertainments for them. He would take them fishing for the giant Alabama catfish, take them ’possum hunting, show them the turpentine woods. He rode on his wide curve through the pines, looking after the turpentine-cups, thinking of the Canadian visitors, when he suddenly became aware that the sun had disappeared. Glancing up through the feathery pine crests he saw a huge bank of tumbled, coppery-black clouds rolling up fast from the south. The air seemed dead still, but a chill had come into it. Far away he heard a growl of thunder, still faint and distant, and Snowball tossed his head, snorted, and stamped, looking back nervously at his master. It was not the usual time of the year for tornadoes, but he knew how terrific these Gulf thunderstorms sometimes are, and he did not want to be caught in the pine woods where any tall tree might draw the flash. But he remembered a bare, open flat not half a mile away, and, kicking Snowball in the ribs, he started through the woods at a reckless gallop, over logs and brush without ever swerving. A wind rushed heavily over the trees, carrying a curtain of black cloud. Twilight seemed to fall in a single instant. Snowball was almost uncontrollable with fright, but he saw the open space ahead. As he tore out of the woods, Joe saw behind them a wall of blackness sweeping up the sky with an appalling roar. He jumped from the horse, scared, uncertain what to do, knowing well now that this was no mere thunderstorm. Snowball reared, jerking the bridle from Joe’s hand, and bolted. The next moment the storm burst. The sheer force of the wind swept Joe off his feet and rolled him over and over. The air was thick with torn pine-needles, flying branches, and strips of bark; trees were crashing and rending, and there was an uproar as if a giant were treading down the forest like grass. Rain suddenly came down in a blinding torrent. Half dazed, Joe tried to get to his feet, made a staggering run without knowing where he went. A sheet of bluish lightning seemed to explode just over the tree-tops. In the midst of the deafening thunder a great pine snapped at the butt, not a hundred feet away. Joe heard the roaring swish as it came down through the air, straight towards him. He made a plunge to get away, but stumbled; and the next instant he was struck down in a whirl of snapping branches. That was the last he knew for several minutes at least. When he came to his senses, rain was still pouring down upon him. The ground was streaming with water; a cold river seemed running under his back. The wind still blew fiercely but the lightning was more distant, and the worst of the storm seemed to have passed. He had no idea how long he had lain there, but the darkness now seemed to be, not of the storm, but of night.

KALORËSI I pyllit KAPITULLI I RRËTARË NË pyll Duke u mbështetur nga shala e tij, Joe Marshall shikoi në kupën që varej në pemën e terpentinës. Njëra anë e pishës së madhe me gjethe të gjata ishte zhveshur nga lëvorja e saj në një lartësi prej tre këmbësh, duke lënë një mbresë të gjatë, të ashpër, ngjitëse me eksudim rrëshirë. Një shtresë e trashë çamçakëz e ngurtësuar ishte e mbuluar me kore mbi skajin e saj të poshtëm dhe dy ulluqe kallaji afër majës i bartnin rrjedhjet e çamçakëzit në kupën prej kallaji prej dy litrash të varur nga një grep i futur në pemë. Ishte vetëm marsi, por moti kishte qenë jashtëzakonisht i ngrohtë dhe çamçakëzi po rrjedh në fije të holla viskoze në mënyrë të padukshme, por kupa ishte gjysmë e mbushur me masën ngjitëse të bardhë. "Unë deklaroj, ne mund të fillojmë zhytjen së shpejti!" Joe tha me vete, duke hedhur një vështrim përreth pishave të tjera, të cilat ishin të gjitha të ndezura dhe të trokitura në mënyrë të ngjashme. Ky ishte këndi më i mirë i "kopshtit të terpentinës" Burnam. Pemët që u rritën këtu ishin pisha të shkëlqyera me gjethe të gjata, që gjuanin drejt si shigjeta pothuajse njëqind metra para se të thyheshin në degë palme; dhe shumë prej tyre ishin aq të mëdha sa grumbulluesit e terpentinës kishin mundur t'i copëtonin nga të dyja anët dhe të varnin dy gota në to. Për rreth dyqind metra zgjati kjo rritje si park, ku këmbët e kalit të tij shkelnin në heshtje shtresën e trashë të gjilpërave të pishës; pastaj një zbritje e lehtë e nxori atë në tokë të hapur. Drita e diellit dukej verbuese pas hijes së pyllit.Qielli ishte blu i mjegullt, duke rrezatuar një nxehtësi të fortë. Lartë mbi kokë dy buzzards fluturuan në rrathë. Toka ishte një lëmsh ​​me shkurre galberish dhe Joe kaloi nëpër to nga një shteg që ai ndiqte çdo ditë në xhiron e tij. Nga rrafshnalta e galberit ai zbriste në një moçal përroi, i dendur me titi dhe pemë gjiri dhe i ngatërruar me hardhi bambuje, dhe u përshkua nëpër këtë xhungël përgjatë vetë përroit. "Doni të pini, Snowball?" tha Joe, ndërsa kali i zi tregoi një prirje për të ndaluar në ujin e pastër; dhe ndërsa Snouball pinte Xhoi zbriti nga kali dhe i hodhi ujë mbi fytyrën dhe krahët. Ishte jashtëzakonisht nxehtë për mars, madje edhe në Alabamën jugore, dhe nga pamja e qiellit ai gjykoi se mund të kishte bubullima para natës. Xhoi ishte një nga tre kalorësit e pyllit të Burnamit dhe ishte detyra e tij të mbante syrin te vrapimi i çamçakëzit dhe puna e zezakëve në një të tretën e traktit të madh. Teksa hipi, hasi disa nga "çiperat" në punë, duke bërë zmadhimin e rregullt të zjarrit në lëvoren e pishës; herë pas here ai gjente një pemë të lënë pas dore dhe duhej të gjente njeriun në "brazdën" e të cilit shtrihej, ta qortonte dhe ta kthente; herë pas here ai duhej të ndalonte dhe të rregullonte një filxhan që ishte zhvendosur. Një herë ai gjeti dy zezakë që bënin përtaci dhe shkëmbenin histori pas një kaçubeje, dhe i ktheu në punë me ngacmime shpirtmirë, të cilat ata e morën me natyrë të njëjtë të mirë.Ata e kuptuan Joe Marshall, dhe ai i kuptoi ata. Ai lëvizi nëpër pyll në një rreth të gjerë që më në fund do ta kthente në kamp. Po rritej vonë pasdite, dhe shumica e zezakëve po dilnin gjithashtu nga pylli. Me kusht që të mbaronin brazda e tyre, ata mund të largoheshin kur të donin; por nga maja e një kreshte, Xhoi i pa një copëz ende në punë, duke ecur me një ecje të shpejtë nga pema në pemë. Rrobat e tij ishin të rreckosura dhe nuk kishte shumë prej tyre; krahët e tij ishin të zhveshur dhe fytyra e tij e zezë derdhej nga djersa. Ai mbante një "hack terpentine", një mjet shumë i ngjashëm me një kallëp të vogël me një fund të mprehtë e të mprehtë, dhe në secilën pemë ai rrëmbeu me një goditje të shkathët një centimetër të lëvores së gomës në majë të prerjes. "Më duket se po punon shumë për një ditë të nxehtë, Sam," tha Xho ndërsa hipi. Çipsi hodhi kokën pas dhe qeshi me zë të lartë. Sam ishte një nga "zezakët e Marshallit". Babai i tij kishte qenë një skllav, në pronësi të gjyshit të Joe, dhe Joe dhe Sam kishin lindur të dy në pronën Marshall, përpara se vendi të shpërbëhej. Ata ishin afërsisht në të njëjtën moshë dhe kishin luajtur së bashku si fëmijët e bardhë dhe zezakë. Semi kishte qenë toger i Xhoit në shumë ekspedita gjuetie dhe peshkimi, dhe kur Xho e kishte zënë këtë vend si kalorës pylli, Semi kishte ardhur si copëzues për të punuar në pyll me të. “Po-po, z.Joe!” ai bërtiti, "Unë jam i nxehtë në breg, por mendoj se moti do të ndryshojë, dhe" dua të mbaroj brazda. Jus' ju shikoni poshtë yander në de souf. Çfarë mendoni se po vjen më parë, zoti Joe?” "Stuhi, ndoshta," tha Joe, duke parë mjegullën mbi qiell dhe retë prej bakri të ulëta në jug, që ngriheshin nga Gjiri Meksikan. Semi dukej gjithashtu i vendosur, dukej sikur nuhaste ajrin dhe sytë e tij u dukën papritur të mençur dhe largpamës, si të një kafshe të egër. “Nuk e di, po. Një lloj stuhie, breg. Gjithsesi, së shpejti do të shkoj për në kamp dhe do të mbaroj disa pemë të mia. Zoti Joe, më mirë të kthehesh në shtëpi.” "Oh, një stuhi nuk do të na dëmtojë," tha Xho, duke qeshur, dhe ai hipi përpara, duke synuar të përfundonte raundin e tij të zakonshëm. Ai ishte në ankth t'i kushtonte vëmendje të veçantë traktit atë ditë, sepse tre ditët e ardhshme do të ishin pushime. Dy kalorësit e tjerë të drurit kishin rënë dakord të kujdeseshin për detyrat e tij dhe ai do të shkonte në plantacionin e Xha Luisit, dhjetë milje në jug, për të takuar kushërinjtë e tij nga Kanadaja. Ai nuk i kishte parë kurrë këta kushërinj - Karl, Bob dhe Alice Harman - fëmijë të motrës së babait të tij që ishte martuar me një kanadeze, sepse ata nuk kishin qenë kurrë më parë në jug dhe ai nuk kishte qenë kurrë në veri të Tenesit. Të dy prindërit e tyre kishin disa vite që kishin vdekur.Të tre jetonin së bashku dhe, Xho e kuptoi, ishin në bletë. Joe-it i dukej një lloj ndjekjeje e çuditshme dhe e pandryshueshme, veçanërisht në vendin e borës dhe të akullit, të cilin ai e kishte konceptuar në mënyrë të zbehtë Kanadanë. Ata kishin qenë në Alabama tani për disa javë dhe kishin qenë dhjetë ditë në shtëpinë e Xha Luisit, ku do të qëndronin deri në pranverë. Joe e kuptoi se ata po kërkonin më shumë bletë dhe ai qeshi me idenë. Ai e dinte se ku kishte të paktën një duzinë bletësh. "Mendo se mund t'u tregoj të gjitha bletët që duan!" reflektoi ai. Ai kishte planifikuar argëtime të shkëlqyera për ta. Ai do t'i merrte ata për të peshkuar për mustakun gjigant të Alabamës, do t'i merrte në gjuetinë e eshtrave, do t'u tregonte pyjet e terpentinës. Ai hipi në kthesën e tij të gjerë nëpër pisha, duke u kujdesur për gotat e terpentinës, duke menduar për vizitorët kanadezë, kur papritmas u bë i vetëdijshëm se dielli ishte zhdukur. Duke hedhur një vështrim përmes kreshtave të pishave me pupla, ai pa një breg të madh resh të rrënuara, të zeza bakri që rrokulliseshin shpejt nga jugu. Ajri dukej i vdekur ende, por në të kishte ardhur një e ftohtë. Larg ai dëgjoi një ulërimë bubullimash, ende të dobët dhe të largët, dhe Snowball hodhi kokën, gërhiti dhe vulosi, duke parë me nervozizëm zotërinë e tij.Nuk ishte koha e zakonshme e vitit për tornadot, por ai e dinte se sa të frikshme janë ndonjëherë këto stuhi të Gjirit dhe nuk donte të kapej në pyjet e pishave ku ndonjë pemë e gjatë mund të tërhiqte blicin. Por atij iu kujtua një banesë e zhveshur, e hapur jo gjysmë milje larg, dhe, duke goditur Snowballin në brinjë, filloi nëpër pyll me një galop të pamatur, mbi trungje dhe furçë pa u anuar kurrë. Një erë nxitoi fort mbi pemë, duke mbajtur një perde me re të zezë. Muzgu dukej se binte në një çast të vetëm. Snowball ishte pothuajse i pakontrolluar nga frika, por ai pa hapësirën e hapur përpara. Teksa rrëmbeu nga pylli, Xho pa pas tyre një mur errësire që përfshiu qiellin me një zhurmë të tmerrshme. Ai u hodh nga kali, i frikësuar, i pasigurt se çfarë të bënte, duke e ditur mirë tani se kjo nuk ishte thjesht një stuhi. Topi i borës u rrit, duke e hequr frerin nga dora e Xhoit dhe u mbyll. Në momentin tjetër shpërtheu stuhia. Forca e madhe e erës e fshiu Xhoin nga këmbët dhe e rrotulloi vazhdimisht. Ajri ishte i trashë me hala pishe të grisura, degë fluturuese dhe rripa lëvore; pemët po përplaseshin dhe po çaheshin dhe u bë një zhurmë sikur një gjigant po shkelte pyllin si bar. Papritmas ra shi në një përrua verbuese. Gjysmë i trullosur, Joe u përpoq të ngrihej në këmbë, bëri një vrap marramendës pa e ditur se ku shkoi. Një fletë rrufeje kaltërosh dukej se shpërtheu pak mbi majat e pemëve.Në mes të bubullimave shurdhuese, një pishë e madhe u këput në prapanicë, jo njëqind metra larg. Xhoi dëgjoi zhurmën e zhurmës ndërsa zbriste në ajër, drejt e drejt tij. Ai bëri një zhytje për t'u larguar, por u pengua; dhe në çast tjetër ai u godit në një vorbull degësh që këputeshin. Kjo ishte e fundit që ai e dinte për të paktën disa minuta. Kur erdhi në vete, shiu ende po binte mbi të. Toka rrjedh nga uji; një lumë i ftohtë dukej se i rrjedh nën shpinë. Era frynte ende e fortë, por vetëtima ishte më e largët dhe më e keqja e stuhisë dukej se kishte kaluar. Ai nuk e dinte se sa kohë kishte qëndruar atje, por errësira tani dukej se nuk ishte e stuhisë, por e natës.